Thee

So far, so good. Toch wil ik hier een wat serieuzere noot kraken. En ik ga het er denk ik maar gewoon ingooien zonder verdere omwegen. Er is in Nederland wel het een en ander aan de hand en ik kan niet anders dan de conclusie trekken dat de integratie is mislukt. U weet wel, die multiculturele samenleving, die kan zo mee met het grofvuil. Figuren als Wilders, Baudet en andere (extreem)rechtse knakkers en knakkerinnen hebben uiteraard erg hun best gedaan om dit te bewerkstelligen, niet zonder resultaat overigens. En dan staan de gemeenteraadsverkiezingen nog voor de deur.

Maar ik verwijt hen niets. Nee, ik trek zelf het boetekleed aan, ik steek mijn hand diep in eigen boezem en ik wil hierbij, ook namens mijn geboortelandgenoten, mijn oprechte excuses aanbieden aan het hele Nederlandse volk. Sorry dat het mij en de rest van de Nedermocro’s niet is gelukt u allen warm te maken en te enthousiasmeren uw exotische medemens in Nederland te omarmen en te accepteren als volwaardig inwoner van dit koninkrijk aan de Noordzee.

Dat wij, óók onderdanen van dat koninkrijk aan de Middellandse Zee, zo gefaald hebben om de integratie te doen slagen, heeft mijns insziens alles te maken met één ding. En dat is thee. Ja, thee. Velen van u hadden hier wellicht een ander begrip of thema verwacht, maar dat grote gapende gat, die kloof tussen ‘wij’ en ‘zij’, kan volgens mij niet beter geïllustreerd worden dan aan de hand van dit drankje.

Daar waar ik vandaan kom, laat men geen gelegenheid ongebruikt om deze zoete vloeistof te nuttigen. Bruiloft, geboorte, overlijden, slagen, zakken, slecht weer of stralend weer, allemaal prima gelegenheden om een heerlijk warm, zoet glas muntthee naar de mond te brengen. Het is het cement en de olie van de sociale relaties tussen Marokkanen. Bel nu aan bij een willekeurig Marokkaans gezin en de kans is groot dat daar as we speak een dienblad vol glazen en een glimmende theepot het middelpunt vormen van het grote muntthee-drinkritueel. En nogmaals mijn welgemeende excuses dat het ons dus niet is gelukt jullie een goed beeld te geven van wat muntthee is en welke waardevolle functie het heeft, en kan hebben, in het dagelijkse leven in Nederland.

Hier in Nederland drinkt men melk, koffie of bier. Niks mis mee. De Hollander die iets anders wil drinken, kan in het plaatselijke café of restaurant ook muntthee bestellen. Maar hier is dus iets helemaal verkeerd gegaan. Dat, wat u daar vaak voorgeschoteld krijgt, heeft niets maar dan ook niets met muntthee te maken. Een groot glas kokendheet water, met daarin drijvend een handjevol groene muntblaadjes. En daar betaal je dan gauw drie euro voor. Het heet waarschijnlijk muntthee, omdat het je veel munten kost, maar verder houdt de gelijkenis dan ook echt op. Een typisch staaltje Hollandse handelsgeest trouwens. Hollanders staan er om bekend goed te zijn in het verkopen van gebakken lucht, dus het aan de man brengen van kokendheet water is dan een koud kunstje. En dat blijkt.

Als ik deze ‘muntthee’ aan een familielid uit Marokko zou serveren, haalde hij de blaadjes uit het glas water om na een ‘shokran voor het schoonspoelen van de na3na3’*, te beginnen met het bereiden van de echte muntthee. Geen haar op het hoofd, die er aan denkt dat goedje op te drinken. Lieve Nederlandse vrienden en vriendinnen, trap er dus niet in en laat u geen knollen voor citroenen verkopen. Wij, licht getinte Nederlanders, nemen maximaal en massaal afstand van dit neppe, slappe aftreksel van een surrogaat van als muntthee verkochte drankje. Wij vragen u allen dit ook te doen.

Toch wil ik hier, zo aan het begin van het nieuwe jaar, wel een poging wagen om de integratie weer nieuw leven in te blazen en de multiculti weer uit het slop te trekken. Bij het drinken van muntthee zijn dingen als smaak, kleur en geur natuurlijk erg belangrijk. Maar ik wil hier vooral de nadruk leggen op het geluid. Het geluid van de gloeiend hete, mierzoete, goudgele vloeistof, die van pakweg een meter hoogte vanuit een handversierde theepot als een waterval naar beneden klettert, opgevangen in een iets te klein glaasje, waar zich al gorgelend en spetterend een flinke schuimlaag vormt, die langer blijft hangen dan een dichte mistbank op een afgelegen stuk asfalt in de Veluwe. Dat geluid, dat is muntthee. Wie dit geluid nog nooit heeft gehoord, weet niet wat muntthee is. Denkt u daar maar eens aan de volgende keer dat u in een of ander hip tentje op het punt staat uw bestelling te doen.

Wij mensen, vol als we zijn van onszelf, maken zelf vaak zoveel geluid en lawaai dat dit soort geluiden ons vaak ontgaan. Dus mijn wens en goede voornemen voor dit jaar is dat wij meer onze oren spitsen en luisteren naar alle geluiden om ons heen. We weten immers allang welk geluid we zelf maken. Wie weet kunnen we door het luisteren naar het geluid van de ander iets leren en iets ontdekken wat we nog niet wisten. Dat 2018 maar een oorverdovend goed jaar mag worden!

Saïd

*) na3na3: Marokkaans voor groene munt. Uitspraak: Naghnagh