Weerzien

Tijdens de lekkere lunch  was er alle tijd om bij te praten. Sommige mensen hadden elkaar alleen nog maar via beeldschermen gezien, anderen waren blij om elkaar na lange tijd weer eens een keer in het echt te zien. Door corona was het nog wel nodig om afstand te houden, maar dit voelde voor mij in ieder geval als ouderwets samenkomen. Ik kwam aan met Peter (onze fotograaf). Hij vroeg mij: ¨Hoe lang denk  je dat die lunch gaat duren?¨. Anderhalf uur ofzo, dacht ik. Uiteindelijk hebben we daar toch een dikke twee uur gezeten. Tot mijn spijt heb ik  sommige mensen alsnog te weinig gesproken, zo snel gaat dat dan.

De lunch was ook een gelegenheid om afscheid van Christien en Annebeth te nemen. Dat doe je natuurlijk niet via een Zoom meeting of een van die andere beeldbel programma´s. Het was ook heel fijn om ze allebei nog een keer in het echt te zien en ze op deze manier gedag te kunnen zeggen. We gaan ze allebei missen. Christien als een van de bedenkers van Ongekend Haags en Annebeth als een zeer gewaardeerd redactielid. Het ga jullie allebei goed!
 
Voor mij zat er ook wel een bijzonder tintje aan deze middag. Na een paar jaar afwezigheid, ben ik sinds kort weer wat regelmatiger en meer betrokken als vrijwilliger. Na een wat turbulent jaar op persoonlijk vlak is het fijn om me als van ouds weer bij Ongekend Haags aan te kunnen sluiten. Het helpt ook enorm, dat ik het gevoel krijg met open armen ontvangen te worden. Dat maakt, dat mijn hobbelige weg  toch wat minder hobbelig voelt.

Na een lange tijd weer fysiek bij elkaar zijn, je zou bijna vergeten hoe het ook alweer moest. Naast een paar samenkomsten met familieleden, waren gezelschappen van tien of meer mensen bij elkaar denk ik voor veel mensen schaars het afgelopen anderhalf jaar. Na ruim twee uur was het dan toch echt tijd om afscheid van elkaar te nemen. Op de inmiddels gebruikelijke en nog altijd best ongemakkelijke ´corona proof´ manier.

Ik hoop dat we elkaar snel weer zien.

Saïd