Hart nodig

Ook in GGZ-land zijn de gevolgen van het virus overal zichtbaar. Voor cliënten gaan heel veel activiteiten niet door, ze zien hun dagbesteding verdwijnen en de contacten met hulpverlening en begeleiding vinden plaats vanachter een scherm of via de telefoon. Ik heb her en der als reactie hierop gehoord, dat door het virus ¨de mislukking van de ambulante zorg duidelijk wordt¨ en dat ¨GGZ organisaties niet zijn opgewassen tegen een crisis als deze¨. Dit lijkt mij toch net iets te kort door de bocht. Als je al iemand of iets de schuld zou willen geven van de soms desastreuze gevolgen van corona, dan zijn de mensen die op de werkvloer met hun poten in de modder staan wel de laatsten die hiervoor in aanmerking komen lijkt me.

Als veel zaken zo bureaucratisch afgebakend en dichtgetimmerd zijn met regels en protocollen, zoals helaas in veel zorginstellingen de realiteit is, is het voor veel mensen niet vanzelfsprekend meer om als de omstandigheden daar om vragen ´out of the box´ te denken en werken. Voeg daar werkdruk, personeelstekort, personeelsverloop en ziekteverzuim aan toe, dan is het helemaal niet vreemd, dat het even tijd kost voordat mensen ook in hun werk zich aan hebben kunnen passen aan de nieuwe realiteit. In het pre corona tijdperk was het al aanpoten voor veel instellingen. Deze crisis vraagt veel van mensen waar jarenlang al zo veel van gevraagd werd.

Over het algemeen willen cliënten natuurlijk liever direct face-to-face contact. Maar ik heb tot nu toe nog weinig mensen gezien of gehoord, die de mogelijkheid hebben om met de nodige beschermingsmiddelen (mondkapje, spatbril) hun werk te kunnen doen om hun eigen veiligheid en die van hun cliënten te waarborgen. Er zijn ook cliënten, die door dit alles sneller angstig zijn en juist voorzichtiger om te veel persoonlijke contacten aan te gaan, wat ik zeer begrijpelijk vind. Ook hier kan je niet zomaar overheen stappen. Het is ook nog ´maar´ een week of zes sinds de corona maatregelen afgekondigd zijn, dus geef iedereen ook even de tijd en ruimte om hier op zijn eigen tempo aan te wennen. Als het al mogelijk is om hieraan te wennen.

We zijn allemaal afhankelijk van elkaar, soms direct en vaak indirect. We hebben ook een verantwoordelijkheid naar elkaar toe. Door bijvoorbeeld goed mijn handen te wassen en de 1,5 meter afstand te bewaren zorg ik er ook voor, dat anderen niet of minder risico lopen om besmet te raken. Door rekening te houden met iemand, die wil invoegen op de snelweg, zorgen we ervoor, dat iedereen veilig door kan blijven rijden en voorkomen we ongelukken.

In deze voor ons allemaal moeilijke en lastige tijden vind ik dat we niet uit het oog mogen verliezen wat er allemaal tot deze situatie geleid heeft. Welke (beleids-)maatregelen en (politieke) beslissingen hebben er voor gezorgd dat mensen met passie en hart voor hun werk, toch zo op de tenen van hun laatste benen moeten lopen? (En ja, dit is een contaminatie). Met alle mogelijke gevolgen van dien voor henzelf én voor de mensen waar ze zorg voor dragen. Toch iets om in aanloop naar de volgende verkiezingen in het achterhoofd te houden.

Iedereen, aan welke kant van het zorgloket je ook staat, is hard bezig om een nieuwe manier te vinden van sociale omgang, een nieuwe manier om de dagen zinvol, nuttig en plezierig in te vullen. Als we elkaar hier enigszins in kunnen steunen, dan moeten we dat doen, met hart en ziel zou ik haast zeggen. Want dat hart, dat hebben we hard nodig.

Saïd