Ongekend Haags
Een teken
Ongekend Haags intro
Ongekend Haags is een community voor & door Hagenaars met psychische bijzonderheden.
Onze missie is: Hagenaars met een psychiatrische achtergrond met elkaar verbinden, om vanuit gezamenlijke kracht op gelijkwaardige en eigen wijze mee te doen in de samenleving.
Wij creëren een sociaal netwerk via onze website en social media om elkaar te ontmoeten, informeren, steunen en inspireren. Als redactie maken we items om te laten zien wat ons bezig houdt. We horen ook graag van jou! Wat wil jij aan de orde stellen of delen? Praat mee en laat weten wat jij mooi, spannend en belangrijk vindt!
Mail sturen (alleen op ongekend haags pagina)
Componence Asset List
24 oktober 2018
Regelmatig vraag ik mij hardop af of ik er goed aan doe zo heel persoonlijk en openhartig over mijn leven met een psychiatrische aandoening te schrijven. De onderwerpen die ik aansnijd zijn zó precair dat ik soms wankel van onzekerheid. Tevens wil ik er voor waken dat mijn stukjes al te aanstellerig worden. Daarmee zou juist het beeld bevestigd worden dat ik écht een beetje ‘gek’ ben. Doelstelling van deze columns is: psychisch leed bespreekbaar maken zodat we lucht kunnen geven aan zeer gevoelige zaken.
Mijn man zegt dat ik afhankelijk ben van applaus en goedkeuring van anderen. Dat is deels waar. Natuurlijk vind ik het fijn wanneer ik verneem dat andere mensen troost of herkenning in mijn columns vinden. Maar daarvoor hoeft zeker niet geklapt te worden! Soms stap ik een winkel binnen en staren mensen mij met grote ogen aan. Ik voel dat ze iets willen zeggen maar durven dat niet. Dat begrijp ik. Ondertussen ben ik wel benieuwd of er mensen zijn die deze stukjes enigszins waardevol achten?
Ik ben redelijk spiritueel en riep daarom mijn overleden vader aan. Ik zei: “Lieve papa, ik weet vanuit het diepst van mijn hart dat het nodig is dat ik deze stukjes schrijf maar tjonge jonge wat vind ik dit spannend! Kun je mij daarom een teken geven dat er Wassenaarders zijn die ik hiermee steun?” Twee dagen later ontmoette ik Laura in de Jumbo. Zij vertelde dat ze regelmatig met mijn vader Willem Sprenger op ‘Groen-Geel’ koffie dronk. Ze sprak met hem over de immense strijd die hij voerde met de demonen in zijn hoofd. Ze zei dat mijn vader het leven met die ernstige depressie ondragelijk vond. Maar het onbegrip en de ongezouten meningen van anderen hierover vond hij vele malen erger! Laura gaf mij een knuffel met de aanmoedigende woorden vooral met deze columns door te gaan. Hoppa, het eerste teken was binnen!
Een week later zat ik op straat comfortabel in mijn ‘Fatboy’ de krant te lezen. Een dorpsgenoot kwam aangefietst. Hij stopte en vroeg of ik tijd had voor een praatje. Jazeker. Hij vertrouwde me toe dat hij twee zusjes door zelfdoding had verloren. Twee zusjes!! Een eeneiige tweeling die zichzelf, vier jaar na elkaar, op identieke wijze van het leven had beroofd. Zo’n verhaal verzin je toch niet!? De man vertrouwde me toe dat hij dankzij de stukjes in de krant zijn zusjes beter begrijpt en dat hij de moed heeft gevonden over dit grote familiedrama te praten. Het tweede teken was binnen.
Op 1 september jongstleden kreeg ik het tragische bericht dat mijn, in Wassenaar geboren en getogen tante, zusje van Ietje Sprenger, voor de trein is gesprongen! Ze laat haar (klein)kinderen en zusjes verbijsterd achter. Het doet pijn dat ik haar met mijn openheid en bespreekbaarheid niet heb kunnen helpen. En soms zijn mensen zó ziek en/of verward dat ze niet geholpen kunnen worden! Mijn moeder en ik voelen ons dan ook niet schuldig maar wel ellendig, want zó een einde aan je leven maken is onmenswaardig…..
Dus hoe heftig of indringend mijn stukjes ook zijn, ik weet nu in ieder geval heel zeker dat het is goed is dat ze geschreven worden!
Cornelie Egelie-Sprenger is columniste. Haar boek Pillendoos is verkrijgbaar in de boekhandel en op bol.com. Deze column is eerder gepubliceerd in de Wassenaarse Krant.