Een nieuw begin

Mijn ziekte, bestaande uit depressies, een paar psychoses en hoe ik daar vanaf het begin mee ben omgegaan, heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb heel lang ontkend, genegeerd, verzwegen en zelfs gelogen over wat er met me aan de hand was. In de hoop, dat op deze manier de negatieve gedachtes en verwardheid vanzelf zouden verdwijnen. Natuurlijk gebeurde dat niet. Maar ik wist niet wat me overkwam, laat staan wat ik er aan kon doen. En ik berustte in mijn lot. Lusteloosheid, twijfel en verwarring: zo zag mijn leven er grotendeels uit.

Toen kwam in 2001 mijn moeder te overlijden en er gebeurde dat jaar aan de andere kant van de oceaan iets waardoor ik steeds wantrouwiger, achterdochtiger en angstiger werd. Ik durfde me niet meer op drukke(re) plekken te begeven. Supermarkten, winkelcentra en het openbaar vervoer vermeed ik steeds vaker, behalve als het echt niet anders kon. Ik kon de ogen en blikken van de mensen op straat niet meer verdragen. Met als gevolg, dat ik me ging afzonderen en opsluiten, mijn wereld werd steeds kleiner. Ik zag wel wat er om me heen gebeurde, maar alsof ik mij bevond achter een geluiddichte glazen wand snapte ik niet meer wat iedereen aan het doen was. En het was waarschijnlijk een one-way-mirror want niemand leek mij te kunnen zien of horen. De dood begon toen een reële optie te worden om deze uitzichtloze en wanhopige toestand te doen stoppen.

Uiteindelijk werd ik opgenomen in een psychiatrische instelling. Tijdens de in totaal drie opnames kon ik er dan ook echt niet meer omheen: ik was ziek en daar moest ik iets aan doen, anders zou het waarschijnlijk niet zo goed met me aflopen. Echt overtuigd of ik er iets aan kon doen was ik nog niet en al helemaal niet of dat echt iets zou uitmaken. Na de opnames kreeg ik begeleiding thuis. Om weer op te krabbelen,me staande te houden, maar vooral om de depressies en stemmingswisselingen te accepteren en te leren hoe ermee om te gaan. De wetenschap, dat ik iets mankeerde werkte aanvankelijk verlammend. Er was geen beginnen aan. Maar de medicijnen hadden een rustgevend en stabiliserend effect, waardoor ik energie en ruimte in mijn hoofd over had om me langzaam aan met andere dingen te gaan bezighouden. Stofzuigen, afwassen, koken, tandenpoetsen. De vanzelfsprekendheden kwamen stukje bij beetje en met horten en stoten terug. En het allermoeilijkste: ik leerde weer met mensen omgaan.

Nu ik wat structuur en regelmaat had, ging ik nadenken over wat ik verder wilde. Ik had geen idee. Wat kon ik eigenlijk nog allemaal? Wat waren mijn kwaliteiten en sterke punten? Na jarenlang alleen maar gedacht te hebben in termen van symptomen en gebreken, was dit een zoektocht waar veel geduld, volharding en veerkracht voor nodig was. Ik ging mijn dagen steeds meer vullen met vrijwilligerswerk en sport. Lid worden van een ‘echte’ hardloopclub was op zich al een grote stap voor mij en het hardlopen groeide uit tot een bezigheid, die mij niet alleen lichamelijk veel sterker en fitter maakte, maar het had ook mentale voordelen. Het kwam er op neer, dat ik er door het hardlopen achterkwam, dat ik tot veel meer in staat was, dan ik tot dan toe altijd had gedacht.

Het leven, mijn leven, kreeg weer zin en nut. Het volgen van een opleiding tot ervaringdeskundige bij Howie the Harp was voor mij het bewijs, dat ik mijn ziekte met alle bijbehorende kwetsbaarheden en gevoeligheden vrij goed onder controle had. En nu kan ik bij Lister alles, wat ik de afgelopen jaren geleerd en meegemaakt heb, gebruiken om anderen te begeleiden en bij te staan in hun herstelproces.

De titel van dit stuk is een nieuw begin. Maar ik ben al lang geleden begonnen. Ik denk een jaar of twintig geleden.

Saïd