Een lichtpuntje

Toch weer een column. De aanleiding was een telefoontje van Matthijske, één van onze collega’s bij Ongekend Haags. Zo gezellig dat ze even belde. Nee, de telefoon staat hier niet meer roodgloeiend en ik voel me ook best eenzaam nu ik zo weinig mensen zie. Ben ook een beetje depressief omdat ik de oplossing van deze crisis niet zie. Een vaccin dat definitief een einde maakt aan deze pandemie zou een uitkomst zijn, maar komt dat er? En zo ja, wanneer?

Er is ook goed nieuws. De fysiotherapie is sinds een week weer begonnen. Ik ga met sprongen vooruit. Het lopen gaat ook veel beter. Ik ga twee keer per week een half uur. Meestal ben ik daar dan in m’n eentje. De fysiotherapeute draagt een mondkapje. Toch is het gezellig haar weer te zien. En van het sporten geniet ik meer dan ooit!

Iedere dag maak ik een rondje samen met Jan met de hond. Dat gaat nu steeds beter. Het is niet meer zo’n strijd als toen ik begon met lopen zo’n vijf weken geleden. Ik kan er ook beslist wel van genieten om die hond zo te zien dartelen. Volgens mijn man Jan is ze vrolijker als ik er bij ben en holt ze meer. Het is leuk om even in het park te zijn met haar serene rust.

Maar ik maak me ook zorgen. Stel, er is een vaccin. Volgend jaar? Hoe gaat dat dan. Eerst de zorgmedewerkers gevaccineerd. Dan de ouderen en zwakkeren. Daarna de rest? Dat wordt een enorme operatie. Komt de huisarts aan huis of staan we in de rij bij de praktijk zoals bij de griepprik? Allemaal vragen en ik weet het antwoord niet. Eén lichtpuntje, Nederland gaat stapje voor stapje steeds meer open en het wordt gelukkig ook weer drukker op straat. Misschien komt het allemaal wel goed.