Ongekend Haags
De Socialrun
Ongekend Haags intro
Ongekend Haags is een community voor & door Hagenaars met psychische bijzonderheden.
Onze missie is: Hagenaars met een psychiatrische achtergrond met elkaar verbinden, om vanuit gezamenlijke kracht op gelijkwaardige en eigen wijze mee te doen in de samenleving.
Wij creëren een sociaal netwerk via onze website en social media om elkaar te ontmoeten, informeren, steunen en inspireren. Als redactie maken we items om te laten zien wat ons bezig houdt. We horen ook graag van jou! Wat wil jij aan de orde stellen of delen? Praat mee en laat weten wat jij mooi, spannend en belangrijk vindt!
Mail sturen (alleen op ongekend haags pagina)
Componence Asset List
30 september 2021
Na bijna anderhalf jaar geen hardloopwedstrijden leek het er dan eindelijk op dat ik op 26 september weer los kon gaan tijdens de City-Pier-City loop in Den Haag. Het leek er op, totdat drie weken voor de wedstrijddatum het teleurstellende en best wel onbegrijpelijke bericht kwam dat het toch niet door kon gaan. Ik baalde. Had ik voor niks bijna twee maanden harder en meer dan ooit getraind. Maar waar deze deur keihard in mijn gezicht werd dichtgegooid, ging een paar dagen later een andere deur langzaam op een kiertje. Via iemand die werkt bij Reakt kreeg ik te horen, dat Parnassia met een team mee ging doen aan de Socialrun en ze zochten nog een renner. Ik wist niet hoe snel ik ja moest zeggen.
Zeker omdat ik al twee keer eerder aan dit loopevenement heb meegedaan en ik daar leuke en mooie herinneringen aan had overgehouden.
De Socialrun is een estafetteloop over in totaal 555 km (!), die gedurende een weekend afgelegd worden met in totaal zo'n tien hardlopers. Dat betekent dus, dat elke loper (ruim) 50 kilometer loopt. Naast de renners bestaat een team uit fietsers, chauffeurs, bijrijders en mensen die er voor zorgen, dat op de rust- en slaapplekken alles goed geregeld is. Dit filmpje legt het duidelijk uit. De Socialrun, hoe gaat dat nou? | Socialrun
Het doel van de Socialrun is aandacht vragen voor stigma rondom psychische kwetsbaarheden en meer begrip kweken rondom dit thema. Het was de tiende editie van de Socialrun met als slogan: #meedoeniswinnen. Het gaat er immers niet om wie als eerste of snelste aan de finish komt. Het doel is te laten zien, dat iedereen ongeacht zijn of haar kwetsbaarheden kan meedoen en zinvol kan bijdragen. Tijdens dit weekend, maar ook in de maatschappij in het algemeen.
Van de vorige keren wist ik dat het een intens, zwaar, maar ook mooi en bijzonder weekend zou gaan worden. Tijdens een zoom-meeting maakte ik kennis met veel andere leden van het Parnassia team en werd nog het een en ander uitgelegd en toegelicht over hoe alles geregeld ging worden zodat we allemaal goed voorbereid aan dit rondje door zuidelijk Nederland konden beginnen. Ik was zoals gezegd al volop aan het trainen, dus ik was wat dat betreft gelukkig goed voorbereid.
En een week of twee later stond ik dan met mijn weekendtas en rugtas bij NS station Voorburg, om samen met een stuk of zes andere deelnemers naar het militaire terrein in Soesterberg te rijden, waar de start en de finish van de Socialrun is. Om twee uur was het dan zover, we konden eindelijk beginnen. Althans, subteam één kon beginnen. Subteam twee, waar ik ook in zat had nog een uur of vijf voordat wij aan de beurt waren om onze etappe van 50 kilometer te lopen. Wat wel bijzonder was aan ons team, was dat er een handbiker meedeed. De eerste etappe was best wel heuvelachtig, wat het voor de lopers lastig maakte, maar voor de fietsers (en vooral de handbiker) was het extra zwaar. Vijftig kilometer lang handfietsen achter elkaar is echt een prestatie. En dan te bedenken dat er nog vier etappes volgden.
De eerste etappe was achter de rug en we konden lekker aan de pasta die klaargemaakt was door het ´bivakteam´. In de wetenschap, dat we over een uur of vier weer aan de bak moesten, gingen we slapen. Althans, ik deed een poging daartoe. Mij lukt het nooit goed om op een vreemde plek na alle indrukken van die dag in slaap te vallen. Zeker als ik weet, dat ik maar zo kort de tijd heb. Ik kroop hoe dan ook mijn slaapzak in en sloot mijn ogen. Heel vroeg in de ochtend werden we op een ludieke en luidruchtige manier gewekt om ons klaar te maken voor de start van de volgende etappe. Het vooruitzicht, dat we de ochtend tegemoet gingen rennen gaf mij een goed gevoel. Tijdens zo'n weekend loop je op alle mogelijke tijdstippen van de dag. Zo heb ik midden in de nacht met harde tegenwind over de dijken in Zeeland gelopen. We zijn zelfs even over de grens met België geweest. En heel vroeg in de ochtend lopen door de polder bij Stompwijk was ook geweldig. We hebben echt geboft wat het weer betreft. Geen spatje regen en lekker warm weer, wat het lopen ook veel aangenamer maakte.
De laatste kilometers naar Soesterberg hebben we met alle lopers gelopen. En het onthaal was mooi. Iedereen (inclusief de handbiker en zijn handbike) mocht plaatsnemen op het podium om deze prestatie samen te vieren en het weekend op een feestelijke manier af te sluiten. Nadat we uitgesprongen en uitgefeest waren, zochten we onze spullen bij elkaar en was het tijd om weer afscheid van elkaar te nemen. Ik kon eigenlijk niet wachten om weer in mijn eigen vertrouwde bed te liggen en wat verloren slaap in halen. Maar dat neemt niet weg, dat ik heel erg heb genoten van dit weekend en van de Socialrun.
Saïd