Aanraken

Onze (bewegings)vrijheid is flink ingeperkt om het virus zoveel mogelijk op afstand te houden en om te voorkomen, dat het zich als een lopend vuurtje gaat verspreiden. Een nanometers klein virus (1 nanometer is 0,000000001 meter), dat op zichzelf niet levensvatbaar is, kan door zich van mens tot mens te verspreiden en vermeerderen heel veel pijn, leed en dood veroorzaken. Of je nu de kroonprins van Engeland bent, een oscar winnende acteur uit Hollywood, een wereldberoemde voetballer, een minister van een welvarend westers land of gewoon Sander of Fatima van driehoog achter, het maakt dit virus geen bal uit. Zolang je uit levende cellen bestaat, waar het lekker toeven is, vindt Covid-19 het allang best.

We moeten onze handen ´stuk wassen´, aldus onze premier, anderhalve meter afstand bewaren en niet samenklonteren in groepen van meer dan drie. Dit laatste was voor mij aanvankelijk toch geen probleem. Sociaal fobisch aangelegd, ging ik sowieso al mensenmassa´s uit de weg. En mijn definitie van een mensenmassa is best streng. Als ik me niet zo lekker in mijn vel voel, kan een groepje van drie, vier keuvelende oude dametjes al vrij intimiderend overkomen en loop ik er met alle plezier in een wijde boog omheen.

Maar nu we dus een aantal weken -ja echt, het is echt pas zo kort- in deze intelligente (?) lockdown zitten, begin ik best wel te merken hoe stil het is om mij heen. Twee dagen per week werk ik vanuit huis. Het contact met collega´s en cliënten komt tot stand via telefoon, laptop schermen en allerlei software (apps), waar ik het bestaan niet van afwist, laat staan dat ik ze eerder gebruikt had. En om maar dat contact te kunnen maken, installeer ik bijna gedwee de programma´s op mijn laptop, vink bij alle privacyvoorwaarden het hokje aan met ´ja, jullie mogen alles van me weten, want ik heb het gevoel dat ik toch geen andere keus heb´ en probeer ik zo een gesprek te voeren. Succes verzekerd!

En toch heb ik langzamerhand het idee, dat we allemaal meer en meer gewend zijn geraakt aan deze manier van leven. Wat wat mij betreft niet went en ook niet gauw zal wennen is de afstand, de fysieke afstand van mens tot mens. Opeens lijkt een ritje met de trein naar Utrecht of Heerhugowaard als het begin van een reis om de wereld, waarbij je aan tachtig dagen nog geen genoeg hebt. Familie en kennissen, die op fietsafstand wonen, bezoek je nog maar sporadisch en met inachtneming van alle regels en voorschriften van professor van Dissel en co. Je nichtje van vier niet durven te knuffelen, want misschien heb ik.. en dan geeft zij het door aan.. en aan hoe deze zin verder verloopt wil je helemaal niet denken.

ben ik nooit echt een knuffelaar geweest, dat heb ik ook nooit onder stoelen of banken geschoven. Ik zou echter maar wat graag mijn zusje met twee drukke en tegen de muren en het plafond opspringende kinderen van vier en acht, terwijl ze haar kroost probeert te thuisonderwijzen en ondertussen zelf ook moet zien te thuiswerken, een hele dikke knuffel willen geven. Om te laten merken, dat ik van haar hou, dat ik apetrots ben, dat ze voor wat dan ook een beroep op me mag doen. Ik hoef haar hier op zich niet voor aan te raken. Ook op afstand komt empathie over. Zelfs als dikke muren en platte schermen ons van elkaar scheiden, zijn wij mensen, sociale wezens tot in onze poriën, prima in staat om verbinding te zoeken, te vinden en tot stand te brengen.

Het voelt alsof we allemaal meer op onszelf teruggeworpen zijn in deze bizarre tijden. We hebben genoeg tijd om juist nu bij ons zelf na te gaan wie en wat we nu écht belangrijk vinden. Alhoewel sommige mensen zelfs nu de neiging niet kunnen bedwingen om met zijn allen richting het strand te gaan om te genieten van de prille lentezon, passen we ons dagelijks leven vrij snel aan als de omstandigheden daar om vragen. Maar dan blijkt des te meer dat - net als bij die pasgeboren, hulpeloze baby - aanraken en aangeraakt worden onze echte eerste levensbehoefte is.

Als dit coronavirus is uitgeraasd, weet ik wel wat mij te doen staat. Iemand heeft nog een hele dikke omhelzing van mij te goed.

Saïd