Van het padje af

De eerste psychose kreeg ik in Londen (1999). Nadat ik zes weken nauwelijks had geslapen knapte er iets in mijn hoofd waardoor ik opeens een dubbeldekker zag opstijgen. Ik schrok me rot en dook de bosjes in. Bevend nam ik mijn hoofd tussen de benen totdat ik enigszins bedaard was. Ik wist niet precies wat me overkwam maar had een sterk vermoeden dat ik krankzinnig was geworden. Alleen durfde ik hierover niet te praten….

De tweede psychose kreeg ik in Indonesië waar ik reisleidster was (2001). We waren op Sumatra. Daar dreven we de rivier af in autobanden. Super gaaf. Op enig moment zag ik orang-oetans in de bomen voorbij slingeren. Oei, toch geen waanbeeld hè? Ik knipperde met mijn ogen en merkte op dat ook mijn reisgenoten deze gave beesten zagen. Pffff, wat een opluchting. Toen ik een reusachtig nijlpaard voor me zag opdoemen kreeg ik een hartverzakking! Was dit dan een hallucinatie? Nee. Ook het nijlpaard werd godzijdank door iedereen opgemerkt. Maar eenmaal terug in het hotel vlogen allerlei voorwerpen op me af; borden, tafels, bestek en glazen. Mijn medereizigers gaven geen kick en aten rustig door. O jee, ik was dus toch weer van het padje geraakt! In eerste instantie probeerde ik het ‘met – mij – gaat – alles - goed masker’ op te houden. Maar dat lukte niet. Ik moest terug naar Nederland…

De derde en meest verdrietige psychose kreeg ik na de geboorte van onze jongste in Edinburgh, Schotland (2010). De bevalling verliep uitstekend en de borstvoeding kwam goed op gang. Ik was ontzettend blij, zeg maar euforisch blij. Al snel sliep ons kereltje de hele nacht door, terwijl ik naast hem lag te piekeren….Toen gingen de alarmbellen rinkelen: O jee, toch geen depressie hè? Helaas. Er werd een postnatale depressie geconstateerd die zelfs uitmondde in een kraambedpsychose. Want op een dag hoorde ik een stem die mij toeschreeuwde dat ik een mes moest pakken om mezelf neer te steken. Ik keek schichtig om me heen. Wie schreeuwde er zo hard? Niemand te bekennen. O nee, de stem zat in mijn hoofd! In eerste instantie durfde ik mijn man niet te informeren omdat ik mij kapot schaamde voor deze geestestoestand. Op aandringen van een vriendin heb ik dit uiteindelijk wel gedaan. En zo reden we samen naar de crisisdienst (EHBO voor mentale spoedgevallen) waardoor een afschuwelijk ongeluk met een mes voorkomen kon worden…….

Het goede nieuws is dat ik tegenwoordig een antipsychoticum slik waardoor psychoses op afstand worden gehouden. Bovenstaande verhaaltjes zijn niet zo gezellig maar wel belangrijk om te vertellen. Het is essentieel dat psychotische mensen hun waanbeelden en hallucinaties delen zodat naasten hen serieus nemen. Want een psychose kun je niet in je eentje oplossen. Daarvoor heb je een goede psychiater en heel veel liefde en begrip van de omgeving nodig!!

Cornelie Egelie-Sprenger is columniste. Haar boek Pillendoos is verkrijgbaar in de boekhandel en op bol.com. Deze column is eerder gepubliceerd in de Wassenaarse Krant.