Ongekend Haags

Ongekend Haags intro

Ongekend Haags is een community voor & door Hagenaars met psychische bijzonderheden.

Onze missie is: Hagenaars met een psychiatrische achtergrond met elkaar verbinden, om vanuit gezamenlijke kracht op gelijkwaardige en eigen wijze mee te doen in de samenleving.

​Wij creëren een sociaal netwerk via onze website en social media om elkaar te ontmoeten, informeren, steunen en inspireren. Als redactie maken we items om te laten zien wat ons bezig houdt. We horen ook graag van jou! Wat wil jij aan de orde stellen of delen? Praat mee en laat weten wat jij mooi, spannend en belangrijk vindt!

Mail sturen (alleen op ongekend haags pagina)

Wil je reageren op onze artikelen dan kun je een mail sturen naar info@haagssteunsysteem.nl​​​​​.

Componence Asset List

23 juli 2018

uitzieken+200x200.jpg
Het is volop voorjaar in Wassenaar! Lammetjes worden groter en grazen schattig in de wei, terrassen zijn gevuld, strandtenten doen goede zaken en ik geniet van al het moois dat onze natuur te bieden heeft. Met deze gezellige opening wil ik een zeer ongemakkelijk onderwerp aansnijden: zelfdoding.
Wie wil er nu zelf een einde aan zijn leven maken?
Voor de leek is het haast onmogelijk voor te stellen dat ik eind januari 2017 zes weken lang met de dood heb geflirt (zes weken is trouwens een schijntje, in het verleden duurden deze episodes wel zes maanden tot een jaar….!).
Even een opfrisser: gedachten aan zelfdoding zijn een symptoom van een depressie, net zoals keelpijn en koorts symptomen van de griep zijn. Stel je eens voor dat je zes weken (of zes maanden) lang de griep hebt. Dat is pittig en heel vervelend want het legt je volledig lam. Maar het goede nieuws bij de griep is dat je niet per se dood wilt!

Prins Claus zei in 1982: “Het is moeilijk te omschrijven en het is iets vreselijks. Ik weet dat ik ziek ben. Ik ben er met mijn volle verstand bij. En toch zijn er momenten dat ik me gedwongen voel uit het raam te springen. Ik weet dat het de ziekte is, maar toch kan ik niet anders.” Voor mij zijn deze woorden heel herkenbaar. Ik wandel door het van Ommerenpark en verlang naar een pil die mij in één keer ombrengt. Dan stort ik neer in een van die smalle slootjes bij de lakenkoeien. Rust.  

De ziekte die depressie heet moet net als de griep uitgeziekt worden. Om mezelf op te peppen herhaal ik de hele dag de mantra “ook dit gaat weer voorbij!”. Om het verder dragelijk te maken móet ik de donkere gevoelens en gedachten met mijn man en vriendinnen bespreken. Maar praten over zelfmoord is enorm ongemakkelijk. Voor mij en de ander. En toch moeten we júist deze harde noot kraken! Mensen die suïcide plegen hebben, en daar kunnen we gerust van uitgaan, ernstig geleden. Daarna wordt dit stokje overgedragen aan de nabestaanden die, met of zonder afscheidsbrief, achterblijven met intens verdriet en vele vragen.

Wanneer een - klinisch depressief - persoon aangeeft dood te willen is dat een serieuze zaak. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het geen hysterie of een zucht naar negatieve aandacht is. Het is wél een wanhoopskreet om geholpen te worden!! Wat kunnen naasten voor een suïcidaal persoon doen? STEL GERICHTE VRAGEN EN LUISTER ZONDER OORDEEL! Vraag gewoon of hij weleens aan de dood denkt en/of concrete plannen heeft. Laat adviezen achterwege en zeg dat je het afschuwelijk vindt dat hij worstelt met deze gedachten. Dit kan de druk van de ketel halen.

Ik zou iedereen die aan zelfmoord denkt en hun naasten willen adviseren contact op te nemen met de huisarts. Tevens kun je – anoniem - 24/7 terecht bij 113 Zelfmoordpreventie via telefoon of chat. Daar zitten psychologen en vrijwilligers paraat met wie je je verhaal kunt delen. De website www.113.nl biedt nuttige informatie.

PS Momenteel ben ik in balans en dan zijn er geen doodswensen. Godzijdank!
Just to let you know…..;-)

 Cornelie Egelie-Sprenger is columniste. Haar boek Pillendoos is verkrijgbaar in de boekhandel en op bol.com. Deze column is eerder gepubliceerd in de Wassenaarse Krant.