Ongekend Haags

Ongekend Haags intro

Ongekend Haags is een community voor & door Hagenaars met psychische bijzonderheden.

Onze missie is: Hagenaars met een psychiatrische achtergrond met elkaar verbinden, om vanuit gezamenlijke kracht op gelijkwaardige en eigen wijze mee te doen in de samenleving.

​Wij creëren een sociaal netwerk via onze website en social media om elkaar te ontmoeten, informeren, steunen en inspireren. Als redactie maken we items om te laten zien wat ons bezig houdt. We horen ook graag van jou! Wat wil jij aan de orde stellen of delen? Praat mee en laat weten wat jij mooi, spannend en belangrijk vindt!

Mail sturen (alleen op ongekend haags pagina)

Wil je reageren op onze artikelen dan kun je een mail sturen naar info@haagssteunsysteem.nl​​​​​.

Componence Asset List

24 september 2018

csm_preventie__200x200.jpg
Afgelopen maandag 10 september was het Internationale Dag ter voorkoming van Zelfdoding. Een hele mond vol voor een heel belangrijk en moeilijk bespreekbaar probleem en een gebeurtenis, die in Nederland dagelijks gemiddeld aan zo’n vijf levens een eind maakt. We lezen er allemaal weleens over in de krant en als je regelmatig met de trein reist, dan klinkt de zin ‘aanrijding met persoon’ je bekend in de oren.

Anders wordt het wanneer je in je directe omgeving van familie of vrienden hier mee te maken krijgt. Dan komt het ineens ‘heel erg dichtbij’ en begin je ook allemaal vragen te stellen. Want hoe komt het dat iemand zich zo hulpeloos, wanhopig, alleen en in de steek gelaten voelt, dat hij of zij geen andere weg ziet dan een eind aan zijn of haar leven te maken?  Wat moet er allemaal gebeurd zijn, of juist niet gebeurd zijn, in een leven dat leidt tot deze ultieme en onherroepelijke daad?

Schim

In mijn donkere dagen, waarin de depressies welig tierden, heb ik periodes gehad, dat ik dagelijks wakker werd met een doodswens. Ik zei letterlijk hardop tegen mezelf: ‘Ik wil dood’.  Het leven was in mijn ogen grauw, hard, kil en gevoelloos en omdat ik geen mogelijkheid meer zag om dit te veranderen wilde ik logischerwijs dat het zou ophouden, dat ík zou ophouden. Maar nu komt het gekke: ik was te bang om deze wens uit te voeren. En dus duurde de pijn en leegheid voort en accepteerde ik, dat ik als een schim mijn dagen sleet, met ergens het besef, dat dit eigenlijk net zo goed was als daadwerkelijk niet meer leven.  Ik was al dood, had mezelf begraven, maar er was niemand op de begrafenis gekomen, dus alleen ik wist ervan. Alsof ik uit de dood ben herrezen, tel ik inmiddels mijn zegeningen, want óf het lot is mij goed gezind, óf i am just one very lucky guy.

Dit voorgaande hoef ik me niet voor te stellen, want dat heb ik aan den lijve ondervonden. Ik heb de afgelopen dagen hard geprobeerd me voor te stellen hoe het moet zijn, om op het dak van een gebouw van zeg twintig meter te staan en te weten, dat als je nog één stap zet je (volgens Wikipedia) in precies twee tellen tegen de grond smakt met een snelheid van twintig meter per seconde. Dat is 72 kilometer per uur. Ik kan me dat niet voorstellen en dat wil ik ook eigenlijk helemaal niet. En toch is het de harde en dagelijkse realiteit.

Niemand wil echt dood

Zo ook op een doordeweekse  donderdag in de nazomer van dit jaar. Mijn lief klasgenootje was op en klaar met een leven vol pijn en onzekerheid. Nadat therapieën, medicijnen, instanties en opnames klaarblijkelijk niet (genoeg) hadden geholpen, was er nog één mogelijkheid om alles in één klap te doen ophouden. Niemand wil echt dood denk ik, zelfs niet als je je zo kwetsbaar, afhankelijk en in de steek gelaten voelt. Je wilt, dat iemand je uit je lijden verlost, deze verzacht, of op zijn minst de hoop uitstraalt dat aan al dat lijden echt ooit een einde zal komen. Als van dit alles  geen sprake meer is, hoe sterk en moedig ben je dan, als je het nog enige jou resterende middel  gebruikt om jezelf uit dat immense en onmenselijke lijden te verlossen?

Het is heel makkelijk om nu met het veroordelende vingertje te wijzen naar falende of tekortschietende zorg, de vele berichten in het nieuws hierover spreken denk ik voor zich. En de suïcide cijfers laten ook niets aan de verbeelding over. In 2017 waren het er 1917. Dit zijn 1917 redenen om heel hard na te denken en ons af te vragen wat dit betekent en wat dit over ons zegt als samenleving, waarin (geestelijke) gezondheidszorg  een belangrijk onderdeel is, of althans zou moeten zijn.

Menswaardig

Zelfdodingen hebben altijd plaatsgevonden en ik heb helemaal niet de illusie, dat dit ooit anders zal zijn. Ik zou alleen zo graag willen dat mensen, die ondraaglijk lijden, die zelf niet meer geholpen willen worden, of bij wie alle hulp tevergeefs was, op een menswaardigere manier dit aardse leven mogen verlaten.

Rust zacht en vredig, jij. 

Door Saïd