Ontdekken wie ik ben en wat ik wil

Ik kon het niet meer aan en kreeg uiteindelijk een psychose waarin ik een zelfmoordpoging deed. Mijn vriendin heeft mij gelukkig op tijd gevonden. De psychose ging hierna gewoon door, ik vertrouwde niemand meer, ook mijn naasten niet, behalve mijn vriendin die mij had gevonden en  veel voor mij betekende. Ze heeft veel geregeld in die tijd. Daarna ben ik haar als vriendin verloren, ze  dacht dat ik met mijn verleden van het ene zwarte gat in het andere zou vallen en dat kon ze niet aan. Gelukkig heb ik nog wel vrienden en nieuwe vrienden gemaakt.

Na de psychose kwamen de herinneringen dagelijks weer als een video voorbij en was ik bang in huis; dacht bijvoorbeeld dat de daders voor de deur stonden en me achtervolgden, ik kon lange tijd niet meer alleen thuis zijn. Ik kreeg  een vriend die mij veel heeft geholpen. Alleen de nachtmerrie waarin ik leefde kon hij natuurlijk niet wegnemen. Toen heb ik een zelfmoordpoging gedaan, ik zag geen nut meer in het leven, kon de herbelevingen niet meer aan, was helemaal op en voelde me schuldig, waardeloos en ik schaamde mij. Er ging vast nog meer door me heen wat ik nu niet goed meer begrijp. Gelukkig heb ik het overleefd en heb ik lang niet meer aan de dood gedacht.

Mijn relatie ging tijdens een psychose uit. Het was mijn beslissing, alleen de gedachte dat ik weer alleen zou zijn met mijn nachtmerrie was volgens mij de druppel dat ik een psychose kreeg. Gelukkig was die van korte duur, wel een rare situatie natuurlijk. Achteraf schaamde ik me rot.Even ging het goed, maar na een aantal maanden trok ik het verdriet niet alleen, en ben bijna een jaar, halve weken bij mijn moeder gaan wonen. Dat werkte gelukkig erg goed. Het was een fijne oplossing voor ons beiden. Voorheen koesterde ik nog wrok omdat ze het misbruik niet heeft kunnen voorkomen, maar op haar manier kon ze het goed maken en ik heb het haar vergeven. Wat iets anders is dan vergeten natuurlijk.

Een deel van mijn familie gelooft het misbruik-verhaal niet  en denkt volgens mij  dat het door een psychose komt, ofzo. Als ze beter zouden kijken, zien ze dat ik al een tijd traumatherapie heb en niet voor niets! Maar ja, als mensen hun eigen familie niet geloven dan heb je er ook niet veel aan, toch?

Voorheen kon ik niet goed meer voelen en leefde in een soort mist. Ik was mezelf helemaal kwijtgeraakt. Gelukkig heb ik, tijdens mijn relatie (voordat het uitging),  gespecialiseerde hulp gevonden en nu na 2 jaar traumatherapie zijn de herbelevingen zo goed als over, ben ik bijna niet bang meer en begin ik mijn draai weer te vinden in het leven. Ik begin te ontdekken wie ik ben en wat ik wil. Ik schrijf weer liedjes en artikelen, ik fotografeer, ik naai en haak en ik ga exposeren. En daar ben ik trots op!

Gaby