Fluisteren

Soms lijkt het alsof ik de enige ‘dorpsgek’ ben. Dat is natuurlijk niet zo, dat weet ik ook wel. Want regelmatig word ik op het schoolplein aangesproken door ouders die op fluisterende toon vertellen dat zij, of een van hun naasten, kampen met psychische problematiek. En of ik alsjeblieft mijn mond hierover wil houden! Dat doe ik, uiteraard (hoe lastig dat soms is want ik ben heel slecht in het bewaren van geheimpjes). Maar het is natuurlijk van de zotte dat we fluisterend over zoiets ingrijpends als mentale problemen praten en dat we hardop melden dat die ene vriendin een plaat in haar been heeft laten zetten wegens een nare botbreuk? Gips om het been is duidelijk. Een gebroken geest is dat – meestal - niet. Juist dáárom kies ik voor openheid, want openheid leidt tot begrip!  

Een paar weken geleden gaf ik een presentatie aan de Lions damesclub De Paauw. Om het ijs te breken vroeg ik hen wie ervaring heeft met mentale ongemakken. Doodse stilte. Maar nadat ik mijn eigen verhaal had verteld werd ik gebombardeerd met mooie en ontroerende verhalen! Bijna iedereen heeft, direct of indirect, te maken met psychisch leed. En het delen van deze verhalen was heel waardevol. Sommige dames vonden het dapper dat ik zo makkelijk over dit ingewikkelde onderwerp praat. Dat vind ik lief en vleiend maar mijn insteek is dus dat we met z’n allen hardop en heel gewoon over psychische aandoeningen praten!

Eigenlijk gaat dit hele verhaal, inzake openheid en bespreekbaarheid, niet eens zozeer over het kweken van begrip voor geestelijke ziektes maar vooral over vriendelijkheid, oprecht zijn en naar elkaar luisteren. Als wij hier in Wassenaar eens beginnen onze imperfecties met elkaar te delen? Zou dat een eerlijke en meer ontspannen levenshouding opleveren? En dan praten we niet over beperkingen maar juist over onze talenten! Dan doen we met z’n allen heel normaal, of je nou ‘gek’ bent of niet.

 Cornelie Egelie - Sprenger