Challenge gezonde leefstijl - Deel 3

Week 2:

Vrijdag 8-5

Het was vandaag echt heerlijk weer om te rennen. Zo goed als windstil en een graad of 17. Heb dan ook echt genoten onderweg. In mijn enthousiasme ging ik wel snel van start, maar ach, dat mag de pret niet drukken. Ik heb nu geprobeerd om goed op mijn ademhaling te letten en heel bewust te lopen. Klinkt een beetje vaag en zweverig misschien maar het voelt echt heerlijk om zo ´in verbinding´ te zijn met mijn lichaam. En na zo'n half uur rennen spoten de endorfines echt uit mijn oren. Dit is wat men ook wel de runners high noemt. Dat je zo euforisch bent, dat je ook bijna geen pijn meer voelt (en ook geen honger!). Rennen is niet alleen mijn antidepressivum, maar is blijkbaar ook mijn oppeppende drug.  Ik voel die high niet altijd en soms wat meer dan andere keren, maar vanavond was het echt raak. Nu douchen, wat rek en strek oefeningen doen en kijken wat we gaan eten vanavond, want dat hongergevoel is nu het blije gevoel wat weggezakt is, weer volop aanwezig.    

Zondag 10-5

Vandaag was het een stuk koeler en waaide het soms hard. Heel ander weer dan eergisteren. Ik wilde weer om een uur zeven naar buiten, maar na een telefoontje met slecht nieuws in het begin van de middag over een familielid waar het al langer niet zo goed mee ging, besloot ik om wat eerder te gaan rennen. Was ik eergisteren nog  lekker enthousiast en vrolijk tijdens het rennen, nu gebruikte ik het echt om dat nare nieuws even te vergeten en uit mijn hoofd te rennen. Natuurlijk lukt dat niet of maar ten dele, maar al rennende komen de emoties toch wat makkelijker op gang. Dus ik liet het verdriet maar even toe en daarna kwam ook de boosheid omhoog. Ik heb echt even flink (binnensmonds, dat wel) gevloekt en getierd. Verder een beetje op de automatische piloot mijn rondje afgemaakt. Sommige stukken recht tegen de wind in moeten lopen wat best lekker is, als ik met van alles in mijn hoofd zit. Natuurlijk heb ik liever wind mee en een warm zonnetje, maar ja, soms moet je het doen met wat er is.  En over een uur of drie mag ik weer eten, ik verheug me er nu al op!

Woensdag 13-5

Zo moe als vandaag heb ik me de afgelopen weken niet gevoeld. Dat komt denk ik door een combinatie van net iets te kort slapen en het nare nieuws van afgelopen zondag, dat nu wat begint neer te dalen. Diegene is gelukkig wel buiten levensgevaar, maar de zorgen blijven. Het zou ook wel iets te maken kunnen hebben met de ramadan natuurlijk en misschien is drie keer per week zo'n inspanning leveren wel iets te gortig. Maar goed, ik ben al op de helft en de laatste week van mei kan ik met een (niet al te) volle maag rennen, want dan is de ramadan alweer voorbij.

De dag begon vandaag met een extra ingelast oppasochtendje bij mijn neefje. Daarna een zoom-meeting met vrienden, die ik nog ken van mijn vroegere vrijwilligerswerk. Daarna was het even op en ben ik toch maar even gaan liggen, want ik wist dat rennen ook nog op het programma stond.

Mensen vragen me geregeld wat het rennen mij brengt en ik heb het denk ik al wel eerder genoemd. Maar wat ik vanavond merkte was dat ik er op een lekkere, positieve en actieve manier moe van word. Een heel ander soort moeheid, dan waarmee ik vanochtend mijn bed uitstapte. Ik was moe, maar voldaan. Nou ja, niet helemaal misschien, maar dat komt wel als ik straks gegeten heb.

Saïd